Zawsze Opinie

Jak wspominać mijający rok 2021? Wszyscy jesteśmy zmęczeni pandemią, politycznymi awanturami, inflacją… Tak mało jest rzeczy, które cieszą. Trzeba zatem powrócić do postawy stoickiej, zachować dystans… A nie zawadzi też po epikurejsku po prostu cieszyć się cudowną jesienią, jaką mieliśmy w tym roku czy zachwycać się białym Bożym Narodzeniem i podziwiać koronkę szadzi na drzewach.

Mieliśmy kolejne afery związane z Gdańskimi Nieruchomościami, ale nic nikomu nie udowodniono i funkcjonują one bez zmian. Mieliśmy protesty związane z planami zagospodarowania w Brzeźnie czy na Osowej, ale powołaliśmy architekta miejskiego, więc ratusz czuwa i będzie lepiej.

2021 rok, pewnie jak dla większości ludzi, trochę przeniknął atmosferą zagrożenia przez te wszystkie zjawiska pandemiczne. I to przekładało się na różne sfery życia: na rodzinne i na zawodowe, jak w naszym przypadku.

Nie chcę znów wychodzić na dyżurnego krytyka starej daty, ale system szkolenia młodzieży, o którym mówi się od lat, nie zmienił się w 2021 roku i nie przyniósł oczekiwanych efektów. Nie mieliśmy w tym mijającym roku żadnych wyników. Oby następny był pod tym względem lepszy.

Obyśmy w tym trudnym okresie – śmiercionośnej pandemii koronawirusa, podziału na dwa zwalczające się plemiona, walki o wolność słowa, rosnącej inflacji i drożyzny w sklepach, niepokojących wieści znad wschodniej granicy – znaleźli w sobie potrzebę, tęsknotę, ale też możliwość do bezpiecznego spotkania z najbliższymi przy wigilijnym i świątecznym stole.

Powinienem napisać „tańczą, jak im zagrają”. Ale chciałem wyeksponować pewien pozornie drobny szczegół telewizyjnych spektakli z muzyką pop w głównej roli. Dewastujący kryterium oceny sztuki, jakim jest harmonia (bądź jej brak) między formą spektaklu a proponowanymi treściami.

Wygląda jak wędrowiec - powiedziała moja żona, kiedy przed laty przez okno samochodu wskazałem na pochyloną, chudą sylwetkę w wojskowej kurtce, z plecakiem i nieodłącznym papierosem, mówiąc, że to mój nowy redakcyjny kolega.

Odszedł Marek Szutowicz. Trener piłkarski, a wcześniej zawodnik wielu wybrzeżowych drużyn. Dwa, może trzy razy rozmawiałem z Nim telefonicznie, nigdy Go lepiej nie poznałem.

6 grudnia 1987 roku na ul. Świdnickiej we Wrocławiu niespodziewanie zaczęli mnożyć się święci Mikołajowie. Niby akurat tego dnia to nic dziwnego, ale w PRL ukomercyjnienie okresu świątecznego nie zaszło jeszcze zbyt daleko (bo i nie bardzo było czym handlować). Szczególny zaś niepokój funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej wzbudził ubrany na czerwono, brodaty osobnik z transparentem „święty Mikołaj nadzieją na reformy”. Słusznie podejrzewali oni, że to kolejna prowokacja grupy antykomunistycznych happenerów spod znaku Pomarańczowej Alternatywy. No i rozpoczęło się wyłapywanie przebierańców. Zatrzymano ich około trzydziestki, w tym dwóch „prawdziwych”, to znaczy też przebranych, ale w celach reklamowych, na zlecenie pobliskiego domu towarowego.

W tym tygodniu obchodzimy dwie niechlubne rocznice: 40. wprowadzenia stanu wojennego w Polsce, oraz 51. Masakry Grudniowej na Wybrzeżu. Te rocznice są przykładem tego, jak nie powinna rozmawiać władza z opozycją. Tamto zło musi wybrzmieć szczególnie mocno i być przestrogą dla potomnych.

Wypada podziękować – za te wszystkie maile, telefony, opinie, jakimi dzieliliście się Państwo z nami przez cały tydzień. Dostaliśmy skrzydeł po tych wszystkich ciepłych słowach, gratulacjach, gestach poparcia. Był też żal, że gazeta tak szybko się rozeszła i nie każdy miał okazję ją kupić. Pozwoliłam sobie kilka tych opinii przytoczyć.