Zawsze Opinie

​​​​​​​Autorskie spacery po Gdyni zdają się mieć nie mniejsze wzięcie niż te realizowane w tysiącletnim grodzie nad Motławą. Niezależnie od pory roku, niezależnie od motywu przewodniego, a nawet dzielnicy, zawsze znajdują spore grono chętnych. Poza tym, że są ciekawe i merytoryczne, łączy je z reguły to, że osoba oprowadzająca to gdynianin – taki katalogowy, tj. zakochany w swoim mieście, przekonany o jego wartości i pięknie i snujący swoją opowieść z wielkim przekonaniem.

Zapowiadając przed laty Budapeszt nad Wisłą, Jarosław Kaczyński prawdopodobnie nie zdawał sobie do końca sprawy, jak precyzyjnie to określenie oddaje sytuację partii rządzących w Polsce i na Węgrzech. W samym Budapeszcie, podobnie jak w Warszawie i niemal wszystkich dużych miastach w Polsce, populiści nie mogą liczyć na wyborcze zwycięstwo. Te – w skali kraju – zapewniają im głosy na wsi i w mniejszych ośrodkach. Tak było i w przypadku spektakularnego niedzielnego tryumfu, jaki Orban i jego Fidesz odnieśli nad zjednoczoną opozycją.

Wielu pamięta ją głównie z dwóch kultowych filmów. Niewielu wie, że była przede wszystkim wielką damą teatru, i to Teatru Wybrzeże z dawnych lat.

Wojna w Ukrainie wyparła pandemię koronawirusa z przestrzeni publicznej i naszej świadomości. Ale nie uciszyła wewnętrznych sporów politycznych, zakulisowych dyskusji o przedterminowych wyborach parlamentarnych, dyskusji o wciąż rosnącej inflacji, drożyźnie, sankcjach na reżim Putina. Teraz w przeddzień 12. rocznicy katastrofy smoleńskiej, jak bumerang wraca dyskusja o przyczynach tej narodowej tragedii.

Do roli w słynnym przedstawieniu Teatru Wybrzeże z 1965 roku „Kto się boi Virginii Woolf” utlenił sobie włosy na blond. Nawet recenzenci o tym pisali. Był świetny. Pewnie i bez tego utleniania.

Putin napadł na Ukrainę. Armia rosyjskiego satrapy morduje ludność cywilną i pali miasta ukraińskie. Wobec zbrodni trzeba wykazać jedność w sprzeciwie i potępieniu. I wsparciu własnego państwa. I to robią Polacy. Ale ta jedność wobec działań dyktatora z Kremla nie może pozbawić Polaków pamięci wobec działań dyktatora z Nowogrodzkiej.

Był mistrzem anegdoty. Gdyby wszystko to, co opowiadał, spisał, stałby się kronikarzem Teatru Wybrzeże. Grał na tej scenie blisko pół wieku. Jak sam przyznał, głównie role drugoplanowe, ale jak wiele ich było, trudno zliczyć. Poza tym kochał teatr. Uważał, że aktor musi grać do końca. – Może i dziś mógłbym wyjść na scenę? – zastanawiał się, ukończywszy, bagatela, lat 90.

Jestem zbudowany faktem, że w tym roku, w ramach obchodów Dnia Jedności Kaszubów, w wielu kaszubskich miastach (Gdańsku, Sopocie, Lęborku, Luzinie, Łubianie, Wejherowie), oprócz manifestowania jedności, dorobku, trwania przy wartościach, podkreślania wyjątkowości kaszubskiego kraju, odbędą się happeningi i zbiórki na rzecz pomocy dla Ukrainy. W ten sposób Kaszubi podkreślą swoją solidarność, jedność i wsparcie dla narodu ukraińskiego, uciekającego przed wojną po barbarzyńskiej agresji ze strony Rosji Putina. Niedawno Rada Naczelna Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego podjęła uchwałę, w której potępiła agresję i wyraziła wsparcie dla Ukraińców.

Zatroskani dramatyczną kondycją psychiczną najmłodszych mieszkańców Pomorza i fatalną od 20 lat sytuacją dziecięcej psychiatrii, którą spotęgowała jeszcze pandemia, a teraz wojna w Ukrainie, rozpoczynamy akcję społeczną pt. „Ratujmy nasze dzieci – walczymy o pomoc psychiatryczną dla najmłodszych”.