Teatr jako sacrum. Wystawa w PGS

Poznamy Jerzego Nowosielskiego jako scenografa teatrów lalkowych, ale przyjrzymy się też teatrowi, który dzieje się na jego obrazach. Mówił, że jako malarz zawsze postępował tak, jakby chciał tworzyć „swój własny teatr, swój własny cyrk”.

W jednym z wywiadów wyznał wszak:

„Wiem tylko jedno, że w mojej świadomości teatr, podobnie zresztą jak malarstwo i muzyka, należy w doświadczeniu ludzkim do domeny sacrum. A skoro tak jest, to dla mnie teatr na jednym swoim biegunie jest cyrkiem, zaś na drugim – liturgią. Przy czym, jako człowiek zajmujący się niemal obsesyjnie zagadnieniami liturgicznymi, uważam liturgię chrześcijańską zarówno za jakąś transformację teatru antycznego, jak i za pewną formę cyrku. Bo przecież liturgia to rodzaj świętego cyrku”.

Ta skromna, sopocka ekspozycja też jest intrygującym teatrem, mimowolnie stajemy się aktorami przekraczając próg zaaranżowanej tu pracowni artysty, która mieściła się kiedyś w jego domu przy ul. Narzymskiego w Krakowie. Fascynująca jest niemal sterylna scenografia tego miejsca. Każdy z „rekwizytów” opowiada tu własną historię. Zasiądziemy też na wyimaginowanej widowni przyglądając się rekonstrukcji widowiska „Krzesiwo” Hanny Januszewskiej według bajki Jana Christiana Andersena dla Teatru Lalek „Pinokio” w Łodzi (1958).