Spacerujmy ze sztuką

Looking Through Objects. Współczesne polskie projektantki - Muzeum Narodowe w Gdańsku, 12.05.2023-06.08.2023 r.

Bacznie przyglądając się niesamowitemu rozwojowi polskiego designu w ostatnich latach, nie da się nie zauważyć ogromnej roli projektantek, które swoimi pracami udowadniają, że mogą być stawiane w jednym szeregu z najwybitniejszymi twórcami swojego pokolenia. To właśnie im poświęcona została wystawa Looking Through Objects. Współczesne polskie projektantki organizowana w Muzeum Narodowym w Gdańsku. Na wystawie znajdą się starannie wyselekcjonowane obiekty autorstwa kilkunastu polskich twórczyń, a także zdjęcia, teksty kuratorskie, fragmenty wywiadów i poszerzone opisy tych obiektów. Elementem wiodącym będą prace projektantek ilustrujące zmiany, jakie dokonały się w ostatniej dekadzie zarówno w Polsce, jak i ich osobistych doświadczeniach. Wystawa powstała w ramach dwuletniego projektu „Looking Through Objects”, realizowanego przez Muzeum Narodowe w Gdańsku w ramach dotacji przyznanej w programie „Kultura Inspirująca” Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Jak podkreślają kuratorzy wystawy: „Design lokuje się gdzieś na przecięciu sztuki, rzemiosła i przemysłu. Wzornictwo rozumiane w ten sposób odzwierciedla zmiany kulturowe, społeczne i gospodarcze na przestrzeni lat. W ciągu ostatniej dekady wnikliwość i całościowe myślenie stały się kluczowymi wartościami w projektowaniu, zastępując efektowne i sezonowe wzornictwo, które obserwowaliśmy w przeszłości. Dziesięć lat temu Polska nie była marką projektową, a jedynie znanym podwykonawcą dla globalnych brandów. Obecnie jest cenionym partnerem projektowym, biznesowym i strategicznym, który wyróżnia się oryginalnym rzemiosłem, jakością wzornictwa i rozsądnymi cenami. W tych zmianach coraz wyraźniej uczestniczą kobiety, aktywne i niezależne projektantki o wyrazistych postawach.

Zuza Golińska, Coś Miękkiego, Coś Obcego, Coś Groźnego – Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, 19.05.2023 – 06.08.2023 r.

W jaki sposób jesteśmy postrzegani jako ludzie? To niezwykle ważne, ale też złożone w swojej konstrukcji pytanie stało się osią nowej wystawy organizowanej w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie. Zuza Golińska, autorka prac na wystawie Coś Miękkiego, Coś Obcego, Coś Groźnego, podejmuje spekulatywną refleksję nad pojęciem publicznej intymności. Z perspektywy istot nieludzkich my – ludzie-widzowie – mamy wiele twarzy. Możemy być przyjaciółkami lub wrogami, potencjalnymi właścicielkami, opiekunami, ale też ciemiężycielkami. Możemy wydawać się dziwaczni czy głupi. Możemy także po prostu budzić pożądanie, ciekawość lub zażenowanie. Możemy również nie wzbudzać ich większego zainteresowania, co dla niektórych byłoby zapewne najstraszniejsze. Golińska tworzy abstrakcyjne formy odnoszące się przestrzeni społecznych i fizycznych, często wykorzystując tworzywa poprzemysłowe i odwołując się do sposobów ich wytwarzania. Jej instalacje, rzeźby i environments nawiązują do szeroko rozumianej sfery publicznej. Artystkę interesują relacje między ciałem, architekturą i afektem, a jej język artystyczny osadzony jest w kontekście społecznym, łącząc głębię i intuicję, myślenie i odczuwanie. Coś miękkiego, coś obcego, coś groźnego to pierwsza wystawa indywidualna Golińskiej w Sopocie. Artystka przygotowuje na nią nową pracę we współpracy z pisarką Dominiką Dymińską i kuratorką Mirelą Baciak.

My o rzeczach/Rzeczy o nas – Muzeum Miasta Gdyni – 19.05.2023 - 11.02.2024

Często odwiedzając galerie sztuki i muzea stawiamy się w roli bacznego obserwatora, który ogląda obiekty i stara się wyłapać kontekst ich powstania. Wystawa organizowana w Muzeum Miasta Gdyni zachęca do nieco innego spojrzenia. Jak wspomina kuratorka Joanna Mróz: „Przygotowując wystawę My o rzeczach/Rzeczy o nas, zdecydowałam się odejść od badawczego szkiełka i oka na rzecz pokazania muzealnego obiektu w innym wymiarze – emocjonalnym, relacyjnym, ludzkim. Do współtworzenia wystawy zaprosiłam muzealników – osoby, które obecnie i dawniej pracowały w Muzeum Miasta Gdyni. Każda z nich wybrała jeden obiekt z naszych zbiorów, a następnie uzasadniła swój wybór w autorskim tekście. W selekcji muzealiów nie było istotne pochodzenie, czas powstania rzeczy, jej wartość historyczna czy materialna. Liczył się emocjonalny stosunek, jaki miała do niej dana osoba. W ten sposób muzealne obiekty zyskały swoich rzeczników”. W efekcie na wystawie oglądać można intrygujący zbiór obiektów, których nie łączy temat, okres powstania czy technika. Ich jedynym punktem wspólnym jest fakt, że każdy z nich znalazł swoje własne miejsce w sercu jednego z pracowników instytucji. Kuratora podkreśla też, że „emocje, jakie towarzyszą obcowaniu z rzeczami, stają się często zalążkiem nowych muzealnych kolekcji, badań naukowych, działań edukacyjnych i niespodziewanych odkryć. Rezygnując z kopii eksponatów, efektownych nowych mediów czy wielkich narracji, które często instrumentalizują obiekt lub przysłaniają jego faktyczną wartość, chciałam zwrócić uwagę na istotę muzealnictwa – przedmiot. I tak właśnie rzeczy – dzięki swoim rzecznikom – stały się sercem tej wystawy”.