Nie żyje Teresa Ferenc. Polska poetka związana [nl] z Wybrzeżem w kwietniu skończyła 88 lat

Związana z Wybrzeżem poetka Teresa Ferenc zmarła w poniedziałek, 1 sierpnia.

Teresa Ferenc urodziła się w 1934 r. w Ruszowie na Zamojszczyźnie. Podczas II wojny światowej przeżyła hitlerowską pacyfikację rodzinnej miejscowości Sochy, podczas której zamordowano jej rodziców, co sprawiło, że została opiekunką młodszego rodzeństwa, i miało wpływ na późniejszą twórczość jej oraz jej córki (w 2015 r. Anna Janko napisała książkę pt. „Mała Zagłada”, w której losy jej matki z tego okresu stają się głównym motywem.)

Mieszkała u dziadków w Stolnikowiźnie, Majdanie Lubelskim oraz w Krasnymstawie. W 1947 r. została przyjęta w Domu Dziecka w Zamościu, a dwa lata później przeniesiono ją do Domu Dziecka niedaleko Białej Podlaskiej. W tym okresie zaczęła interesować się malarstwem oraz teatrem. W 1956 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Katowicach ze specjalizacją plastyczną, oraz wyszła za mąż za poetę Zbigniewa Jankowskiego. Rok później urodziła córkę Anetę (Anna Janko), a w 1960 r. – Milenę.

Za oficjalny debiut poetki uznaje się ukazanie w piśmie literackim „Współczesność” wiersza „Poród” – którego inspiracją były traumatyczne doświadczenia pisarki z tym przeżyciem. W 1965 r. poetka przeprowadziła się z rodziną do Kołobrzegu, gdzie silnie zaangażowała się w pracę na rzecz życia artystycznego rejonu: wraz z mężem zorganizowała literacko-plastyczny Klub Myśli Twórczej, a rok później – Kołobrzeską Grupę Poetycką „Reda”. Od 1968 r. była członkinią Związku Literatów Polskich. W 1971 r. przeniosła się do Wrocławia, by zaangażować się w silnie aktywne tam środowisko literackie. Cztery lata później przeprowadziła się z rodziną do Trójmiasta, gdzie zamieszkała w Sopocie na Brodwinie. W latach 1980-1982 była wiceprezeską w Gdańskim Oddziale Literatów Polskich. Była również członkinią Polskiego PEN Clubu. W 1993 r. została współtwórczynią Sopockiego Klubu Pisarzy i Przyjaciół Książki „Brodwino”.

PRZECZYTAJ TEŻ: Poezja w trudnych czasach. Europejskie Poetki Wolności odebrały nagrody

Teresa Ferenc jest autorką ponad dwudziestu zbiorów poezji:

„Moje ryżowe poletko” 1964; „Zalążnia” 1968; Wspólnie ze Zbigniewem Jankowskim, Piotrem Bednarskim i Stanisławem Wasylem „Reda : almanach kołobrzeskiej grupy poetyckiej” 1969; „Godność natury” 1973; „Ciało i płomień” 1974; „Małżeństwo” 1975; „Poezje wybrane i nowe” 1976; „Wypalona dolina” 1979; „Poezje wybrane” 1980; „Pieta” 1981; „Najbliższa ojczyzna” 1982; „Grzeszny pacierz 1983; „Poezje wybrane” 1984; „Drzewo dziwo” 1987; „Kradzione w raju” 1988; „Nóż za ptakiem” 1988; wspólnie ze Zbigniewem Jankowskim, Anną Janko i Mileną Wieczorek „Cztery twarze domu : antologia rodzinna” 1991; „Swallowing Paradise” 1992; „Wiersze” 1994; „Boże pole” 1997; „Psalmy i inne wiersze dawne i nowe” 1999; „Dzieci wody” 2003; „Stara jak świat” 2004; „Ogniopis” 2009.

Jej publikacje pojawiły się w kilkudziesięciu czasopismach i gazetach lokalnych, jak i ogólnopolskich.

Została uhonorowana wieloma nagrodami, m.in.: nagrodą im. Stanisława Piętaka w 1979 r.; nagrodą Prezydenta Sopotu „Srebrnej Plakiety” w 1991 r.; nagrodą Zarządu Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki w dziedzinie kultury za rok 1994; nagrodą im. Włodzimierza Pietrzaka w 1995 r.; nagrodą Marszałka Województwa Pomorskiego czy nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w tym samym, 2009 r.